U Galeriji Reflektor u subotu 11. septembra 19h biće otvorene dve izložbe autora Milana Antića i Ljiljane Šunjevarić.

Milan Antić

NEW WORLD. NEW POST. NEW STORY. NEW NOTHING.

“I’ve become passive. I don’t invent. I don’t yearn. I manage, I cope.” Susan Sontag

U ovim turbulentnim vremena koja naizlged izgledaju potentno i inspirativno za umetničko stvaranje, stiče se utisak kao da više nema šta da se kaže. Došli smo do momenta kada realanost i dešavanja oko nas preuzimaju primat nad ljudskom maštom, samim tim i kreacijom, da publici lagano, sve češće, postaje nejasno koja je razlika između umetničkog dela i samog života.

U tom smislu, biti umetnik danas je jako teško. Ne samo zbog loših uslova, manjka sredstava za opšti opstanak, nedostatak svesti da je umetnost jedan od temelja svake civilizacije, već i zbog činjenice da se sada svako može nazvati umetnikom. Od tinejdžerke koja u svojoj sobi stvara TikTok sadržaj do čoveka u penziji koji naprasno shvata da je talentovan, za ko zna šta. Sloboda koju su nam dale nove tehnologije i razvoj razmene informacije, približio je ljude, ali istovremeno stvorio đubrište ideja i konfuziju misli, koje devalviraju percepciju onoga koji posmatra. Jednostavno rečeno – predozirani smo raznoraznim sadržajima.

Praznina je pojam kojeg se svi plašimo, a možda najviše umetnici. Strah od belog papira nije nastao juče, a danas je možda, poput svih modernih fobija, još i intenziviran, pod pritiskom da se po svaku cenu mora ispuniti prazan prostor. U tom smislu, Milan Antić, čini se, ulazi u svesni rizik i pravi iskorak u svom stvaralaštvu, ulazeći u sfere u kojima se do sada nije kretao. Njegova želja za eksperimentisanjem i ispitivanjem granica sopstvene kreativnosti, pruža mu mogućnost da transformiše svoja razmišljanja u nove oblike. Koristeći slikarski postupak koji je zasnovan na istraživanju odnosa između vremena, prostora i forme, njegovo promišljanje egzistira na meditativnoj pažnji i može se opisati kao težnja ka stanjima kontemplacije putem stvaranja jednog sveta zasnovanog na obrascima i ritmovima preuzetih iz prirode.

Dakle, on se prepušta izvesnom umetničkom ekcesu, nalik pustolovima koji po prvi put staju na nepoznatu teritoriju i otkrivaju nove kontinente, relativizujući granicu između prostora i umetničkog dela, posmatrača i umetničkog dela, duhovnog i materijalnog, javnog i intimnog. Milan Antić pokušava da se vrati na početak, da shvati šta znači iracionalno se prepustiti nesvesnim osećajima za oblik i boju, započeti povratak umetnosti koja može da provocira i bez slanja bilo kakve poruke onima sa jeftinim kartama. Baš onako kako je bilo i pre pametnih telefona, mejla, faksa i zaprežnih kola koja su vukla sentimentalna pisma iz rata. Ovo je na neki način borba sa samim sobom da se nađe smisao u besmislu koji živimo dosta dugo. Možda i predugo.

Autor teksta: Jordan Cvetanović

Milan Antić (Beograd, 1984), diplomirao na Fakultetu Likovnih umetnosti u Beogradu 2010. godine, odsek slikarstvo. Doktorirao 2018. godine na istom fakultetu. Radovi Milana Antića do sada su, u okviru grupnih postavki od 2006. godine, bili predstavljeni na brojnim izložbama u zemlji i inostranstvu. Učesnik je više umetničkih radionica i rezidencijalnih boravaka internacionalnog karaktera (Pariz, Minhen, Solun, Sofija, Beograd). Samostalno izlaže od 2010. godine: Umetnički prostor U10 (Beograd), Galerija FLU (Beograd), Centar za grafiku i vizuelna istraživanja (Beograd), Srpski kulturni centar u Parizu (Pariz), Umetnički centar UBSM (Beograd), Galerija Haos (Beograd). Autor je niza likovnih intervencija u javnom prostoru. Radovi mu se nalaze u brojnim kolekcijama u zemlji i inostranstvu. Njegov rad u oblasti vizuelnih umetnosti je više puta nagrađivan. Od 2011. počinje da radi na FLU (Beograd) u zvanju asistenta, a od 2014. u zvanju docenta na slikarskom odseku Fakulteta likovnih umetnosti u Beogradu.

Ljiljana Šunjevarić

Nezavršena kuća/izložba slika

Reč: autora: Koncept izložbe Nezavršena kućanadovezuje se na moje prethodno istraživanje koje sam realizovala pod nazivom Varoš Nova u Galeriji U10 u Beogradu u aprilu 2020. godine.
Na ovoj izložbi predstavila sam veći broj prizora na kojima su beležena moja putovanja Ibarskom magistralom od Beograda do Kosovske Mitrovice. Za ovo istraživanje najkarakterističnija je bila slika Fabrika betona formata 200 h 245 cm na kome je predstavljen tipičan ambijent kakav se može videti putovanjem Ibarskom, kao i video zapis Put Ibarskom (trajanje 25 min) na kome se u slowmotiontehnici prate ambijenti i atmosfere putovanja karakteristični za prostore zapadne Srbije, ka jugu, do Kosovske Mitrovice.

Materijali sakupljeni na ovim putovanjima su veoma obimni i moja namera je bila da ih razvijem u više umetničkih pravaca kojima pripada koncept Nezavršene kuće.
Dok sam se na izložbi Varoš Nova dominantno koncentrisala na prizore predela i na ljude koji posmatraju pejzaže, namera mi je da izložbom Nezavršena kuća predstavim niz artefakata karakterističnih za prostor duž reke Ibar. Oni se odnose na delimične fragmente putovanja pokazane u radu Fabrika betonaa dominantan materijal proizilazi iz serija fotografija nezavršenih objekata – kuća koji su snimani i sakupljani na putovanjima.

Iako se radi o motivima nezavršenih objekata, veoma karakterističnih za lokalni ambijent moja namera je bila da ih u slikarstvu ne predstavljam kao artefakte određenog socijalnog patosa i siromaštva, već naprotiv, da insistiram na autentičnosti tih prizora, njihovoj uzvišenoj lepoti i izvesnoj težini koju nose u svom postojanju i temporalnosti.
Nezavršenost se tu razume kao prikaz određenih privatnih i kolektivnih egzistencijalnih okolnosti, promena i drama koje su uslovile da ovakva vrsta artefakata ostaje nezavršena i svojim postojanjem svedoči jednako o ljudima koji su započinjali i menjali svoje životne puteve koliko i o stanju jednog tranzicionog društva u kome se te nedovršenosti pojavljuju kao bitni označitelji prostora u kome živimo.

Pored ove serije slikanih artefakata Nezavršene kućena izložbi će biti predstavljena serija monohromnih kolaža kao iFabrika betona koja zajedno sa njom u formi zaključnog prizora daje uvid u atmosferu putovanja i predela čiji su najsignifikantniji elementi – elementi nezavršenosti i prolaznosti, kao kod Nezavršene kuće.

Ljiljana Šunjevarić (1979)je vizuelna umetnica iz Beograda rođena u Užicu. Dipomirala je, magistrirala i doktorirala Slikarstvo na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.Aktivno izlaže na grupnim i samostalnim izložbama u zemlji i inostranstvu od 2000. godine. Značajne samostalne izložbe: Mapa(2009, Beograd), Arhetip(2011, Beograd, Čačak), Homosaker(2012, Požega), Novodevičje(2014, Šabac), Novodevičansko/remake(intervencija na javnoj skulpturi „Laza Lazarević“ u šabačkoj Gospodar Jevremovoj ulici, 2015, Šabac), Prizori(2015, Beograd), Završavajući Leonarda(2016, Kraljevo), Seobe: Slika prizora(2016, Beograd; 2017, Raška), Plaže(2018, Kovin), Varoš Nova (2020, Beograd), Stanice (2021, Beograd). Nagrađivana je iz oblasti crteža. Radovi su joj prisutni u umetničkim zbirkama i kolekcijama: Galerija savremene umetnosti u Zrenjaninu, Kolekcija grada Beograda, Kolekcija Narodnog muzeja u Kraljevu, Kolekcija Narodnog muzeja u Aranđelovcu, Kolekcija Kulturnog centra Požega, Kolekcija Kulturnog centra Čačaki u više privatnih kolekcija. Zaposlena je na Fakultetu umetnosti Univerziteta u Prištini sa privremenim sedištem u Kosovskoj Mitrovici, u zvanju vanredni profesor na predmetu Slikanje.

Izvor: uzice online