Na današnji dan 1943. godine tokom operacija u sklopu Bitke na Neretvi poginuo je verovatno najpoznatiji Sevojničanin, Aleksa Dejović.
Rođen je 13. septembra 1920. godine Sevojnu. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, a bravarski zanat u Fabrici oružja u Užicu. U toj fabrici je rano pristupio revolucionarnom radničkom pokretu i postao član Saveza komunističke omladine Jugoslavije, a zatim, uoči rata 1940. godine, i član Komunističke partije Jugoslavije.
Posle okupacije Kraljevine Jugoslavije, počeo je da radi na organizovanju omladine i prikupljanju oružja u Sevojnu. Aktivno je učestvovao u formiranju Prve užičke partizanske čete “Radoje Marić” i bio prvi sekretar partijske organizacije u njoj. Učestvovao je u teškoj borbi i probijanju iz obruča, 18. avgusta 1941. na Drežnjičkoj Gradini, kada su Nemci i žandarmi opkolili četu. Posle oslobođenja Užica, 24. septembra, nalazio se s četom na frontu prema Valjevu.
Početkom decembra 1941. godine, s delovima čete povukao se u Sandžak. Tu su, od boraca Užičkog partizanskog odreda, formirana dva bataljona. Aleksa je tada određen za zamenika političkog komesara Prvog bataljona. Pred kraj 1941. godine je bio ranjen, pa je oko dva meseca lečen u bolnici. Kada je formirana Druga proleterska brigada, 1. marta 1942. godine u Čajniču, Aleksa je postao zamenik političkog komesara Četvrtog užičkog bataljona. Polovinom juna 1942. postao je politički komesar Četvrtog bataljona, a 27. avgusta iste godine politički komesar Druge proleterske udarne brigade.
Aleksa i njegov zemljak Miodrag Milovanović Lune, zamenik komandanta Druge proleterske brigade, su bili nerazdvojni drugovi.
Zanimljivo je da je Osnovna škola u Sevojnu ponela ime po Aleksi Dejoviću a Užička gimnazija po Miodragu Milovaniću Lunu.
Prvog aprila 1943. godine Druga proleterska brigada je izbila na Drinu u Đeđevu. Aleksa je, iako politički komesar brigade, pomagao borcima pri izgradnji pontonskog mosta. Iznenada je pala granata i teško ranila Aleksu u nogu, a Luneta lakše. Lekari su mu odsekli nogu, ali uzalud, jer je, usled nedostatka lekova, nastupilo trovanje i on je umro, 9. aprila, u selu Kutima, gde je i sahranjen.
Za narodnog heroja proglašen je, nekoliko dana posle smrti, 30. aprila 1943. godine, među prvim borcima Narodnooslobodilačke borbe.
Izvor: uzice.online
