Već tri decenije, uz slogan „Dete sa loptom postaje bolji čovek“, zahvaljujući iskusnom stručnjaku i legendi srpske i jugoslovenske košarke Sretenu Đuriću i njegovim saradnicima, stasavaju nove generacije užičkih majstora igre pod obručima. Od Đurđevdana 1991. godine do danas sa tajnama košarke, u „fabrici“ čije je ime Plej of, upoznale su se na stotine i stotine dečaka i devojčica, među kojima je i više od 50 učesnika raznih reprezentativnih akcija, dok je najmanje 30 nastupalo u našim najjačim ligama i u inostranstvu.

Nije bilo lako, ali najveća nagrada za naš rad leži u činjenici da smo na košarkaški put, počev od dece rođene 1978. godine, izveli brojne generacije užičkih košarkaša i košarkašica“ – ističe alfa i omega Plej ofa Sreten Đurić i dodaje da mu je kraće iskustvo, početkom 90-tih, na mestu trenera u tadašnjem Užicu, kada je i odlučio da se maksimalno posveti tom pozivu, pomoglo da se iskaže i dokaže u svom klubu.

Krenuo je sa 35 polaznika tadašnje škole košarke, a na spisku svih muških i ženskih kategorija ovog kluba bilo je i 400 imena!

U skladu sa trenerskom filozofijom, ne izdavaja nijednog od svojih učenika, ali novinarsko pero ne može a da ne zapiše imena onih koji su se kalili u Plej ofu – Nikola Otašević, Ivan Kuburović, Slavko Stefanović, Bojan i Marko Ljubojević, Vladislav Dragojlović, Dušan Vidić, Mirko Vukajlović, Petar Todosijević, Nikola Mićević, Dragan Ćitić, Marko Ćirović, Miloš Đokić, Aleksandar Perišić, Miloš Petronijević, Miloš Marković, Srđan Bodić, Ivan Ćosoović, Nikola Bakračlić, Miloš Obrenović, Dušan Katnić, Nikola Malešević, Pavle Tasić, Marko Sekulić, Nikola Jevtović, Žarko Đurić, Jovica Đokić, Milan Panić, Petar Marić, Dejan Janković, Vladimir Majstorović i Miljan Šćepanović, kao i mladi Aleksa Ćubić, Mihailo Bošković, Đorđe Božić, Petar Bogićević, Vidak Đurić, Čedomir Matić, Bojan Dulović, Luka Panić, Miloš Grujičić, Bogoljub Marković, Igor Tejić, Vuk Marić i Stefan Savović, koji su sada uzdanice užičke Slobode.

Niska dosadašnjih uspeha je velika i o njoj bi se danima moglo govoriti.

-Iza nas je 16 finalnih turnira i završnica prvenstava u mlađim selekcijama, među kojima su i tri koje su izborile ženske selekcije. Najveći uspeh nam je titula juniorskog prvaka Srbije i Jugoslavije koja je 1999. Godine osvojena pod imenom Užica. Sa kadetima smo stizali do srebra i bronze na državnim prvenstvima – referiše Đurić.

Plej of se može podičiti još jednom činjenicom koja ga svrstava u istoriju naše košarke: ovaj klub je rekorder po broju ekipa koje su učestvovale u jednoj sezoni u prvenstvu Jugoslavije za mlađe kategorije. U sezoni 1994/95. bilo ih je čak 13!

Zahvaljujući njegovom entuzijazmu i upornosti, od gašenja je spašena i ženska košarka u gradu na Đetinji. Pre 26 godina ovaj stručnjak preuzeo je kormilo Sevojna, koje je tokom 70-tih i 80-tih u nekoliko navrata bilo član jugoslovenske prve divizije. Trenutno u ženskom pogonu u više selekcija trenira više od 50 devojaka, a broj bivših košarkašica ovog kluba koje su svoje znanje pokazivale na terenima naše elite i inostranstva je – dvocifren.
Opet je diplomatski izbegao da izdvoji neka imena, ali nema sumnje da bi se složio sa našim izborom – Bojana Bogdanović, Sandra Bošković, Ivana Marković, Ana Radović, Milica Jevtić, Jovana Jovanović, sada Marković, Renata Ćosić, Hristina Marjanović, Nataša Bučevac, Ljilja Dagović, Branka Cerović, Aleksandra Todosijević, Jelena Lazić, Ivana Bošković, Jelena Trifunović, Đurđina Đokić i druge.

U “Plej ofu” su poznati i po čuvanju uspomena na svoje članove koji više nisu među nama. Godinama u kontinuitetu organizuju memorijale u znak sećanja na Natašu Šopalović, uz učešće ekipa iz Ljubovije, Loznice, Arilja, Požege, Pljevalja, Šapca, kao i Milana Dukića Gelsa, od 2016. godine, kada su na turniru učešće su uzele i devojčice pionirskog uzrasta i iz Čačka i Požege.

Sa selekcijama Plej ofa uzrasta od 9-12 godina redovni je učesnik tradicionalnih turnira, odnosno sajmovima košarke u Beogradu koji čuvaju uspomenu na njegovog velikog prijatelja Rajka Žižića. Poslednjih nekoliko godina Užičani su stalni gosti svojih vršnjaka iz Francuske i Slovenije. Tu su naravno i turniri generacija u kojima „nema izgubljene lopte“.

Tradicija organizovanja košarkaških kampova ne prekida se još od 1994. godine, kada sno počeli da radimo sa decom rođenom između 1978. i 1985., a među gostima su bili i Vlade Divac, Žarko Paspalj, Miroslav Radošević, Danilo Anđušić i mnogi drugi.

Da mu je skromnost vrlina, dokazuje rečima da najveće zasluge za sve dosadašnje rezultate Plej ofa pripadaju timskom radu.

-U našem klubu je radio veliki broj trenera koji danas svoje znanje prenose u drugim klubovima, a prijaju nam pohvale da smo se više puta dokazali i kao odličan domaćin i organizator završnih turnira u mnogim mlađim selekcijama, kako u muškoj, tako u ženskoj konkurenciji. I to je plod zajedničkog rada svih u klubu, a na to zajedništvo sam veoma ponosan – zaključuje Sreten Đurić, nekada jedan od najboljih centara, a danas trenera u našoj košarci čiji rad i rezultate budnim okom prate iz mnogo većih sredina.

Za kraj – zlato! I pored svih obaveza, iako penzioner, Sreten Đurić je sa svojim starim saborcima početkom jula 2017. osvojio zlatnu medalju na evropskom šampionatu veterana u Novom Sadu.

ĐURIĆEVI UČITELjI

Trenerski deo Đurićeve karijere obeležili su saveti Branislava Rajačića, od koga je, kako kaže, najviše naučio. Ne zaboravlja ni lekcije Luke Stančića, Todora Lazića, Slobodana Pive i Dušana Ivkovića, Mirka Novosela, Vlade Đurovića…

Od naših najpoznatijih trenera jedino nisam radio sa Rankom Žeravicom . priznaje ovaj neumorni košarkaški borac, koji je 21. avgusta navršio 65. leto.

BOGATA KARIJERA

Sa samo 17 godina, 1. avgusta 1972. Đurić je iz svog Arilja otišao put prestonice. Dres OKK Beograda nosio je osam godina, a za to vreme „upisao“ 36 utakmica za „A“ i „B“ jugoslovensku selekciju. Pod šibenskim Baldekinom, gde su ga zvali „dobroćudni div“, igrao je pet godina, a 1983. sa Šibenkom stigao i do titule šampiona Jugoslavije, koja je posle „slučaja Matijević“, žalbe Bosne i neodigrane majstorice u Novom Sadu ipak pripala sarajevskim „studentima“. Za malo mu je izmakao i trofej u Kupu Radivoja Koraća, jer je dve godine za redom bolji od Šibenčana bio Limož. U užički Prvi partizan dolazi 1985 godine, kada i počinje veliki uspon košarke u gradu na Đetinji. U sezoni 1988/89. u dresu užičkih „metalaca“ igra u jugoslovenskoj elitnoj diviziji, tada najjačoj ligi Evrope. Igračku karijeru završio je 1991. godine. Sin Žarko je takođe poznato košarkaško ime u Srbiji, ali i u inostranstvu, a ćerka Tamara mu je podarila i dva unučeta.

TEKSTILCI USTUPILI PROSTOR

Ovaj užički klub je poznat i po tome što je pre 11 godina jednu od proizvodnih hala nekadašnje, i u svetskim razmerama poznate, tekstilne fabrike „Cveta Dabić“, u saradnji sa prvim čovekom užičkog „Jedinstva“ Mićom Mićićem, za nepuna dva meseca pretvorio u košarkašku dvoranu. Sreten Đurić je zasukao rukave i, uz pomoć velikih košarkaških entuzijasta Dragana Stojanovića i Jova Mihailovića, kao i pojedinih igrača i trenera, dugogodišnju tišinu zamenio zvucima košarkaške lopte, a u dvorani treniraju i mečeve igraju nade Plej ofa.

Izvor: usns.rs