Da je Užicu potrebna nova crkva 1839 godine odlučila je užička opština potpomognuta zalaganjem užičkih trgovaca i jerejom Savom Stefanovićem.
U to vreme srpsko stanovništvo je bilo u manjini u odnosu na muslimansko i to u odnosu 1:5, ali opet pravoslavno stanovništvo je imalo jednu crkvu a muslimansko 44 džamije. Prema tadašnjim turskim zakonima u varošima je bilo zabranjeno držanje liturgije, tako da su vernici morali da idu čak do Sevojna. Stanje crkve na Carini nije bilo zadovoljavajuće jer je ona, zbog načina gradnje, bila izložena uticaju spoljnih vremenskih faktora i bila su potrebna velika sredstva da bi se ona renovirala.
Nisu samo turski zakoni bili problem, problem su stvarale i finansije. Za izgradnju crkve knez Mihailo Obrenović i tadašnje popečiteljstvo finansija odobrilo je zajam od 20 000 groša bez kamate.
Sa gradnjom se počelo 1842. godine a majstori na izgradnji bili su Nastas Stefanović i Paun Antonijević. Izgradnja crkve uznemirila je tursko stanovništvo, pre svega zbog rušenja turskih dućana radi pravljenja mesta za izgradnju nove crkve, tako da su oni u par navrata uništavali građevinski materijal koji se nalazio tu na gradilištu. Gradnja je trajala dve godine i 1844. godine svečano je osveštana od strane episkopa žičkog Nićifora. Nakon izgradnje i osveštanja, crkva je i živopisana a ikonostas i zidne freske su delo Milije Markovića iz Požarevca i Dinitrija Postnikovića iz Sremskih Karlovaca.
U narednom periodu crkva je dograđivana i ulepšavana a 1900. godine ispred crkve je podignuta spomen česma koja i dan danas stoji.
Tokom trajanja Prvog svetskog rata nije bilo prekida u službi crkve, čak je i 1915. godine služena liturgija u čast Takovskog ustanka. Dva od tri crkvena zvona su tokom rata skinuta i najverovatnije pretopljena za potrebe austrougarske vojne industrije.
Liturgija je služena i tokom Drugog svetskog rata, uslov je bio da se raspored crkvenih aktivnost dostavi okupatorskoj vlasti. Crkva je tokom nemačkog napada na Užice aprila 1941. godine, oštećena topovskom granatom. U julu iste godine uvedeno je električno osvetljenje u crkvi.
Posle dolaska komunista na vlast dolazi do smanjnja interesovanja stanovništva za rad crkve. NR Srbija je podnela zahtev da se Crkva Svetog Georgija proglasi kulturnim nasleđem i stavi pod zaštitu države, što je uz veliko negodovanje na kraju i učinjeno.
Najteži trenutak u njenoj istoriji desio se 29. i 30. decembra 1955. godine. U požaru koji je izbio u potpunosti je izgorelo 12 ikona a oko 57 freski je teško oštećeno. Pošto je crkva bila pod zaštitom države, tadašnja komunistička ateistička vlast odobrila je sredstva za restauraciju crkve, čime su pokazali da im je zakon države iznad ličnih uverenja.
Povratak vernika u našu crkvu, kao i večinu verskih objekata širom naše zemlje, dogodio se početkom 90ih godina prošlog veka.
Izvor: uzice.online
